Ο νομός Σερρών είναι ένας πεδινός τόπος περίκλειστος από βουνά. Δεν έχει τους πολλούς ορεινούς προορισμούς, αλλά τα βουνά του είναι όμορφα και εύκολα στην πρόσβαση. Ενώ, ταυτόχρονα, πολύ κοντά τους βρίσκονται τόποι με ποικίλο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. Τόποι με αρχαιολογικό ενδιαφέρον, όπως η αρχαία Αμφίπολη. Τόποι με θρησκευτικό και πολιτιστικό ενδιαφέρον, όπως το μοναστήρι του Τιμίου Προδρόμου στο Μενοίκιο όρος. Τόποι με οικοτουριστικό ενδιαφέρον, όπως η λίμνη Κερκίνη. Και βέβαια η ιστορική πόλη των Σερρών με τον έντονο χαρακτήρα της και την ζωηρή της κοινωνικότητα.

Η καρδιά του ορεινού τουρισμού των Σερρών είναι ο Λαϊλιάς, με το μοναδικό δάσος του και το μικρό, αλλά θαυμάσια οργανωμένο χιονοδρομικό του κέντρο. Ο Λαϊλιάς που έχει την ιδιαίτερη ιστορία να είναι ένα από τα παλαιότερα ορεινά παραθεριστικά κέντρα της Ελλάδας. Γιατί αν και το δάσος του Λαϊλιά, με την οργιαστική του βλάστηση, δίνει την εντύπωση ενός τόπου πραγματικά εξωτικού κι απρόσιτου στην ανθρώπινη δρστηριότητα, είναι ένα μοναδικό παράδειγμα δάσους που αντιμετωπίσθηκε αισθητικά από τον άνθρωπο, πολύ πρίν γίνει συρμός στην Ελλάδα η φυσιολατρεία κι ο ορεινός παραθερισμός. Στα χρόνια της Tουρκοκρατίας είχαν στον Λαϊλιά θερινές κατοικίες οι πρόκριτοι της περιοχής και οι Mπέηδες έστελναν εκεί τα χαρέμια τους για να παραθερίσουν. Yπήρχε τότε εκεί μια ολόκληρη πόλη για να ικανοποιήσει τις ανάγκες των παραθεριστών. Η μαγευτική ομορφιά του Λαϊλιά εξυμνείται, από περιηγητές, από τον 17ο αι. Αργότερα, μετά την απελευθέρωση, οι Σερραίοι δημιούργησαν στον Λαϊλιά ένα γραφικό παραθεριστικό χωριό, αξιοποιώντας τον σε θέρετρο της περιοχής. Με την δημιουργία του καταφυγίου και του χιονοδρομικού κέντρου, λοιπόν, δεν έχουμε, όπως αλλού συμβαίνει, έναν τουριστικό νεωτερισμό, μια “αλλαγή χρήσης γης”, αλλά την συνέχεια μιας παληάς και βαθειά ριζωμένης παράδοσης, πλουτισμένης βέβαια με νέες μορφές. Πρόκειται για έναν μοναδικό τοπικό πολιτισμό αναψυχής, ανεξάρτητο από όποια άλλη βιωτική σχέση με το ορεινό-δασικό τοπίο.